Uniek aan dit project is het “enactivistische” karakter van waaruit we een enactivistische behandelwijze (ofwel enactive mind werkwijze) van autisme willen ontwikkelen. ‘Enactivistisch’ houdt in dat autisme wordt gezien als een interactiefenomeen in plaats van een probleem of stoornis in de cognitie van de autistische persoon: de problematiek wordt daarmee niet binnen de persoon met autisme gelegd maar tussen de persoon met autisme en zijn omgeving. Het beschouwt autisme als een interactiefenomeen.
Wat betekent enactivisme nou precies? Enactivisme houdt in dat levende wezens voortdurend interacteren met hun omgeving om zichzelf in hun behoeften te voorzien. Denk aan een baby die huilt omdat die honger of dorst heeft. Door te huilen kan een baby zichzelf in diens behoeften voorzien. Kortom, een mens reguleert zichzelf continue door middel van interacties met de omgeving. Verder heeft de mens ook nog het vermogen om te reflecteren en te oordelen over de interacties die hij/zij aangaat met de omgeving.
Wat betekent deze benadering nu in de context van autisme? Ook de autistische mens reguleert zichzelf door middel van interacties met de omgeving. Echter is dit voor autistische mensen vaak moeilijker. Ze zijn door hun kwetsbaarheid minder goed in staat om interacties (bij) te sturen. Bovendien maakt de omgeving het hen vaak moeilijker om zinvolle en fijne interacties aan te gaan. Dit komt omdat de beleving en behoeftes van de autistische mensen verschillen van die van mensen zonder autisme. Het gevolg is vaak dat men elkaars perspectieven niet begrijpt zodat de omgeving geen of minder rekening houdt (of kan houden) met de autistische behoeftes.
Lees verder op een blog van de HAN via deze pagina
